Գումարը վճարում ես, և վերջ

Երևանի անձնագրայիններում (Միգրացիայի և քաղաքացիության ծառայություն), օրինակ, Քանաքեռ-Զեյթունի անձնագրայինում, 20-րդ դարի 80-ականներն են:

Տեղիք տալով Փաշինյան Նիկոլի հերթական կամակորությանը, քաղաքացին որոշեց ID-քարտ ստանալ:

Հունվարն էր: Օնլայն հարթակում այցի ամենամոտ օրը ապրիլի 17-ն էր: Ընդ որում, քաղաքացու համար շատ անհարմար ժամին և նույնքան անհարմար վայրում` Քանաքեռ-Զեյթունի անձնագրայինում:

Ինչևէ, քաղաքացին տերմինալից վերցնում է կտրոնը, որի վրա գրված է հերթագրման համարը և սպասում: Պայմանավորված ժամը վաղուց անցնում է, սակայն էլեկտրոնային ցուցատախտակի վրա քաղաքացու հերթագրման համարը չկա ու չկա:

Ի վերջո, վերջինս մոտենում է պետին: Պետը քաղաքացուն ցույց է տալիս անտեսանելի տեղում փակցված գրություն, ըստ որի, ID-քարտ ստանալու համար պետք չէ էլեկտրոնային ցուցատախտակին նայել և հերթին սպասել: Փոխարենը` պետք է մտնել հատուկ առանձնացված սենյակ և իրականացնել գործարքը:

Լավ, իսկ ինչու՞ այդ առանձնացված սենյակը չի կարելի համարակալել և տերմինալից ստացված հերթագրման համարը ցուցադրել էլեկտրոնային ցուցատախտակի վրա: Ի վերջո, 21-րդ դարն է: Կամ` արդյո՞ք այդ առանձնացված սենյակի աշխատակցին որևէ կերպ հասանելի չէ այն հանգամանքը, որ իրեն սպասող կա: Բացի դրանից` քաղաքացին անձնագրայինում գտնվել էր շուրջ 1 ժամ և այդ ընթացքում այդ առանձնացված սենյակ որևէ մեկը չմտավ: Այդ դեպքում, ինչու՞ են այդքան հերթեր գոյանում: Հիշեցնեմ` հունվարին հերթագրվողների հերթը հասնում է ապրիլին:

Անձնագրայիններում մի քանի տեսանելի տեղերում «սեղմ ժամկետում» քաղաքացիներին սպասարկելու արժեքների գնացուցակ է փակցված: Ստացվում է` եթե վճարում ես, ապա ի՞նչ հերթ, ի՞նչ օնլայն, ի՞նչ հունվար և ապրիլ, ի՞նչ առանձնացված սենյակ, ի՞նչ էլեկտրոնային ցուցատախտակ: Գումարը վճարում ես և վերջ:

Անկեղծ` անձնագրայինները 20-րդ դարի 80-ականների կոմիսիոն խանութներն են հիշեցնում:

Հա, չմոռանամ նշել, որ Քանաքեռ-Զեյթունի անձնագրայինի աշխատակիցներն առերևույթ բարեսիրտ էին այնպես, ինչպես 20-րդ դարի 80-ականների կոմիսիոն խանութներում: